Każdy poczuł, jak czyste powietrze pachnie po deszczu. Woda deszczowa faktycznie oczyszcza i usuwa zanieczyszczenia. Deszcz może jednak stwarzać inny problem: może przenosić bakterie, pasożyty, wirusy i chemikalia, które mogą powodować choroby, a sama woda deszczowa jest powiązana z różnymi ogniskami chorób przenoszonych przez wodę na całym świecie.
Ale w takim razie, dlaczego uważa się, że woda deszczowa jest lepsza do podlewania roślin?
Woda deszczowa jest niezwykle przydatna dla roślin, ponieważ praktycznie nie zawiera soli. Jak wiadomo, podczas podlewania twardą wodą na powierzchni liści tworzą się skorupy soli. Dlatego wszystkie rośliny, w tym drzewa i uprawy warzywne, dość dobrze reagują na wykorzystanie wody deszczowej.
Nawozy roślinne również powinny być nią rozcieńczane. Ponieważ pH takiej wody jest zbliżone do neutralnego, rozcieńczony nawóz jest całkowicie wchłaniany przez rośliny.
Woda deszczowa jest znacznie łagodniejsza od wody wodociągowej (kranowej), ma niemal neutralny odczyn kwaśny i dość wysoką zawartość rozpuszczonego tlenu. Należy jednak pamiętać, że nieuchronnie zawiera szkodliwe związki chemiczne, metale ciężkie, pyły, produkty spalania paliw płynnych i stałych.
Aby zmniejszyć stopień zanieczyszczenia wody deszczowej, należy przestrzegać szeregu zasad przy jej zbieraniu. Zazwyczaj jest ona zbierana spływając z dachu – nieprzyjemne jest jednak to, że wcześniej zmywa z niego kurz, związki chemiczne, sadzę i inne substancje, które na nim osiadły. Szczególnie mocno brudzi się po długim okresie suszy. Wystarczy jednak pół godziny ulewnego lub długotrwałego deszczu, by oczyścić dach z pyłu zawierającego szkodliwe zanieczyszczenia. Następnie można rozpocząć zbieranie wody deszczowej do nawadniania.
Twardość wody
Twardość to kolejna właściwość wody, która wynika z obecności w niej soli wapnia i magnezu, rzadziej w połączeniu z solami żelaza. Twardość wody można podzielić na rodzaje.
W zależności od rodzaju związków wapnia i magnezu jest ona tymczasowa i stała – twardość tymczasowa jest bardziej szkodliwa dla roślin niż twardość stała.
Twardość całkowita to suma jonów magnezu i wapnia. Jest to suma twardości węglanowej (tymczasowej) i niewęglanowej (stałej).
Twardość węglanowa (tymczasowa) wynika z obecności wodorowęglanów, węglanów wapnia i magnezu. Ten rodzaj twardości wody jest prawie całkowicie eliminowany przez gotowanie – dlatego nazywa się go tymczasowym. Gdy temperatura wody wzrasta, wodorowęglany ulegają rozkładowi, w wyniku czego powstaje niestabilny kwas węglowy, a wapń i magnez wytrącają się jako węglan wapnia i wodorotlenek magnezu.
Twardość niewęglanowa (stała) jest określana przez obecność soli wapnia, magnezu i kwasów, takich jak solny, siarkowy i azotowy. Po podniesieniu temperatury ten rodzaj twardości nie jest eliminowany, ponieważ sole te nie wytrącają się.
Używając wody o stałej twardości, rośliny są zaopatrywane w cenne pierwiastki śladowe, takie jak wapń i magnez. Regularne dostarczanie wapnia ma pozytywny wpływ na procesy metaboliczne, aktywuje aktywność mikroorganizmów i ogólnie poprawia strukturę gleby. Nawiasem mówiąc, stała twardość wody nie ma prawie żadnego wpływu na zmiany poziomu kwasowości gleby.
Jeśli chodzi o tymczasową twardość wody, jeśli jest wystarczająco wysoka, równowaga kwasowo-zasadowa gleby zostaje zaburzona – wzrasta ilość związków alkalicznych. Rośliny często wykazują oznaki chlorozy. Ze względu na użycie wody o tymczasowej twardości, na glebie, ściankach doniczki, a nawet częściach samej rośliny pojawia się twardy osad.
W mieście do podlewania roślin zwykle używa się wody wodociągowej. Ma ona podwyższoną twardość, co potwierdza gruba warstwa kamienia w czajnikach, biały nalot na powierzchni ziemi i ściankach doniczek.
